ยูเอฟโอ (UFO) หรือที่เรียกกันว่า วัตถุบินกำหนดเอกลักษณ์ไม่ได้ ในความหมายกว้างที่สุด คือ สิ่งผิดปกติบนท้องฟ้าหรืออยู่บนพื้นดิน แต่สังเกตว่า บินร่อนลงจอดหรือบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ซึ่งไม่สามารถระบุเอกลักษณ์ได้ในทันทีว่า เป็นวัตถุบินหรือปรากฏการณ์ใดๆ ที่ทราบจากการสังเกตด้วยตา หรือการใช้เครื่องมือช่วย เช่น เรดาร์ สิ่งผิดปกติเหล่านี้มักเรียกว่า จานผี, จานบิน, ยูเอฟโอ, วัตถุบินไม่ปรากฏสัญชาติค.ศ. 1930-1950 จานผี, จานบิน, เรือบิน ถูกใช้เรียกวัตถุบินไม่ปรากฏสัญชาติเป็นจำนวนมาก เเละเหตุการที่โด่งดังที่สุด คือ จานบินตกรอสเวลล์ ซึ่งก็ใช้ชื่อเรียกว่า จานบินตกที่รอสเวลล์Central Intelligence Agency & Majestic 12 (US, 1947-?) ประธานาธีบดี เเฮร์รี่ เอส. ทรูเเมน (Harry S. Truman) ริเริ่มอนุมัติ 2 โครงการ ผู้ดูเเลโครงการคือเจมส์ ฟอร์เรสตอล (James Forrestal) รัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมคนเเรกของสหรัฐฯ1. สำนักข่าวกรองกลาง (CIA) ทำหน้าที่รวมรวบหลักฐานยูเอฟโอทั่วประเทศเพื่อหามูลความจริง เเละส่งไปให้เจ้าหน้าที่มาเจสติกตรวจสอบข้อมูลต่อว่าจริงเท็จเเค่ไหน 2. มาเจสติก 12 (Majestic12) ทำให้หน้าที่พิจารณาว่า ยูเอฟโอ…
 |
| วิหารคาลาซาซายา ภาพ : wikipedia |
ทิวานากู (Tiwanaku) อยู่ที่เมืองเทียฮัวนาโค ใกล้กับทะเลสาบติติคาคา ประเทศโบลิเวีย สร้างขึ้นเมื่อ 1,500 ปีก่อนคริสตกาล เมืองเเห่งอารยธรรมอินคา (Inca Empire) โบราณสถานที่โดดเด่นคือ วิหารคาลาซาซายา (Kalasasaya), ประตูเเห่งดวงอาทิย์ (Gateway of the Sun), โมนาอีโต้ พอนซ์ (Monolito Ponce) รูปสลักขนาดยักษ์ว่ากันว่าหน้าตาคล้ายคลึงกับรูปสลักโมอายบนเกาะอีสเตอร์ (Easter Island)
 |
| ประตูเเห่งดวงอาทิตย์ ภาพ : wikipedia |
ค.ศ. 1860 เอฟราอิ จอร์จ สไควเออร์ (Ephraim George Squier) นักโบราณคดีชาวอเมริกัน เริ่มต้นในระดับเล็กๆ ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ได้ไปที่ทิวานากู พบซากปรักหักพังก่อนที่จะได้รับการบูรณะภายหลัง เขาได้เผยแพร่แผนที่ และภาพสเก็ตช์ทิวานากูไปทั่วโลก
ค.ศ. 1876 Alphons Stübel นักธรณีวิทยาเยอรมัน ใช้เวลา 9 วัน ในทิวานากู เพื่อสร้างแผนที่ทิวานากู เเละสำรวจบริเวณนี้อย่างรอบคอบ
ค.ศ. 1892 B. von Grumbkow วิศวกร เเละ Friedrich Max Uhle นักโบราณคดี หาคำอธิบายสถานที่ทิวานากูเป็นครั้งแรกในเชิงลึกเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ซึ่งเขาตีพิมพ์หนังสือที่มีเอกสารภาพถ่ายที่สำคัญของทิวานากู เเละข้อมูลมากมายเพื่อหาคำอธิบายเมืองเเห่งนี้
ค.ศ. 1960 รัฐบาลโบลิเวียเริ่มมีความพยายามที่จะฟื้นฟูบูรณะสิ่งปลูกสร้างทิวานากู
ค.ศ. 1978-1990 นักมานุษยวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยชิคาโก ช่วยกันศึกษาอิทธิพลของอารยธรรมอิคา และหาหลักฐานการล่มสลายของทิวานากู
 |
| พูมาพันกู ภาพ : wikipedia |
สถานที่ใกล้ๆ กัน ทางตะวันออกเฉียงใต้ ประมาณ 15 กิโลเมตร จากทิวานากู คือ พูมาพันกู (Pumapunku) ซากหินปรักหักพังบนเทือกเขาแอนดี ประเทศโบลิเวีย สร้างขึ้นเมื่อ 536-600 ปีก่อนคริสตกาล คาดการว่า พูมาพันกูเป็นส่วนหนึ่งของทิวานากู พูมาพันกูเป็นแหล่งอารยธรรมอินคา สร้างขึ้นในรัชสมัยกษัตริย์ไอมารา (Aymara) พูมาพันกูอยู่บนภูเขาสูงไม่มีต้นไม้ มีเเต่ต้นหญ้า ใช้อะไรในการยกนักวิทยาศาสตร์ต่างพากันงง หินที่นี่คือหินแกรนิต (Granite) เป็นไปไม่ได้ที่ภูมิปัญญาของมนุษย์ในสมัยนั้นจะสามารถตัดหิน เเละเคลื่อนย้ายหินได้เช่นนี้ เนื่องจากหินขนาดใหญ่นี้ต้องใช้เพชร (Diamond) ตัดเท่านั้น ปลายของเครื่องมือต้องติดหัวเพชรถึงตัดได้ สมัยนั้นยังไม่มีเครื่องมือที่ใช้ตัดหินชนิดนี้
 |
| แผงกั้นถนนโบราณ ภาพ : wikipedia |
ลักษณะที่โดดเด่นของพูมาพันกู เป็นแนวกำแพงหินในลักษณะเป็นบล็อกเรียบเนียนวางต่อเนื่องกัน โดยมีความกว้างถึง 167.36 เมตร ยาว 116.7 เมตร สำหรับแผ่นหินที่มีขนาดใหญ่ที่สุดมีความยาว 7.81 กว้าง 5.17 และมีความหนาเฉลี่ย 1.07 เมตร โดยมีน้ำหนักถึง 131 ตัน นักโบราณคดี เเละนักวิทยาศาสตร์ศึกษาพูมาพันกูยังหาคำอธิบายไม่ได้ หินก้อนมหึมาเหล่านี้ถูกขนย้ายขึ้นไปบนภูเขาสูงได้อย่างไร มนุษย์ในสมัยนั้นใช้วิธีอะไรในการขนย้ายหินที่มีนํ้าหนักเฉลี่ยหลายสิบตัน ทั้งๆ ที่อารยธรรมอินคาไม่เคยคิดประดิษฐ์อุปกรณ์ทุ่นแรงอย่างล้อเลื่อนมาก่อน
 |
| หินแกะสลักที่เป็นรูปตัว H ภาพ : wikipedia |
หินแกะสลักที่เป็นรูปตัว H หินเหล่านี้มีวิธีการก่อสร้างอย่างไร ให้มีความเรียบเนียนได้ขนาดนั้น ดูราวกับการใช้เลเซอร์ตัด โดยเฉพาะเหลี่ยมมุมต่างๆ ที่ค่อนข้างเป๊ะเข้ากันได้พอดิบพอดี ราวกับใช้เทคโนโลยีสมัยใหม่ในการคำนวน นักวิทยาศาสตร์สรุปความเห็นกันว่า คงต้องใช้เทคโนโลยีเลเซอร์เท่านั้น ถึงจะตัดหินได้เนี้ยบ และสัดส่วนเที่ยงตรงได้ขนาดนี้ สุดท้ายแล้วก็ยังไม่มีผู้ใดทราบได้ว่า หินเหล่านี้สร้างขึ้นมาได้อย่างไร ขนมาจัดวางได้ยังไร วัตถุประสงค์คืออะไร ไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้
 |
| หินสลักรูปทรงเรขาคณิตศาสตร์ ภาพ : wikipedia |